Het was niet voor het eerst dat ik met mijn dochter het vliegtuig in stapte voor een week zon, zee, strand, struinen door winkelstraten en lekker eten. Het was wel voor het eerst dat ik geen handjes meer hoefde vast te houden en dat ik niet de enige was die het ritme bepaalde. Voor vertrek besloot ik daarom twee activiteiten te boeken; een fietstour en een flamenco show. Bij mijn aankondiging hiervan was er niet veel enthousiasme. De welbekende ‘tanlines’ moesten namelijk op de huid komen en dan is een onderbreking in het zonnebaden heel erg vervelend. Helaas voor haar, want een week alleen maar ‘bakken’ zag ik echt niet zitten. Daarnaast had ik nog als uitsmijter de stop bij Sephora in mijn ‘verrassingspakket’ zitten. Voor degene die deze keten niet kennen; onder puberend Europa is dit het walhalla van de beautyindustrie.

Met dat ik de naam noemde had ik een dolgelukkige puber aan mijn zij die op slag de status van haar tanlines vergeten was, dus daar gingen we. Bij binnenkomst word je overvallen door een mix van zoete parfum en bodymist en allerlei verschillende fel gekleurde potjes en flesjes met testers die tot op de bodem toe zijn uitgevingerd... of ja hoe noem je dat? In ieder geval is er geen één meer vol. Hoewel ik de eerste minuten met een afkeer rondliep merkte ik al snel dat die bubbelige tiener energie aanstekelijk werkt. Enthousiast bleef ik stil staan bij de make-up lijn Fenty Beauty van Rihanna, want ‘wat een queen is dat’, aldus de verkoopster. Ik keek haar aan en het lag op het puntje van mijn tong om haar te zeggen dat toen Rihanna haar eerste hits had, zij waarschijnlijk nog in de luiers zat. Wijselijk hield ik mijn mond en voor ik het wist liep ik samen met mijn dochter als een blij ei met glanzende lippen door de straten van Malaga.

Ondertussen zijn we alweer een paar weken thuis. Hoewel ik geen alleenstaande ouder ben, zoals Susan omschreef, voelde ik me in mijn woonkamer toch wel even heel erg alleen staan op de dag van terugkomst. Nadat de koffer open geslingerd werd om de souvenirs voor vriendinnen er uit te halen, kwam dat nare gevoel weer boven. Terwijl je net zoveel moois samen hebt beleefd. Met haar handtas om haar schouder stond ze in de deuropening ‘Mam, ik ga zo naar pap’, een zin die het hele jaar door voorbij fladdert maar op zo’n moment net even meer lading heeft dan normaal. Ik antwoord met ‘ja liefje, tuurlijk, veel plezier, fiets voorzichtig’. Ik krijg nog net de kans om haar een kus te geven (op haar voorhoofd, want anders verprutste ik haar lipgloss) en weg was ze.

Alsof de zeepbel is ingeprikt, pats poef, weg. Een beetje verslagen stond ik naar de koffers te staren, dat was het dan. Wat was het leuk, wat heb ik mijn best gedaan, wat mis ik haar nu al en wat ben ik toe aan stilte om even op mijn manier ons samenzijn een plekje te geven met alle gevoelens die daar bij horen, i can do it!