In december besloot ik weer een me-myself-and-i ticket te boeken. Mijn focus lag op Italië, Perugia kwam voorbij, stad van chocolade. Het klonk me niet gek in de oren, ik ben dol op chocola. Ik zocht een school met taalcursussen op en besloot te bellen. Het meisje aan de lijn vroeg me; Waarom Perugia? ‘Tjsa, stad van de chocola’ hoor ik mezelf mompelen, ze lacht en met een frisse jonge stem zegt ze; ‘Ik vind Bologna meer iets voor jou!’ Klein detail; ik had geen idee wie ik aan de lijn had maar ik ging blind af op haar advies.

Snel na ons gesprek scrolde ik via Google door Bologna. ‘Relaxte studentenstad’ zie ik voorbij komen. Oké, geen chocola maar studenten brengen levendigheid en staan open voor het onbekende. Voordat ik het doorhad ging ik van Google naar Airbnb. In het centrum zijn de appartementen onbetaalbaar en dus zocht ik iets verder buiten de stad. Ik kwam in een buitenwijk bij een gezellig authentiek appartement terecht. Via maps typte ik de straatnaam in, waarna ik vervolgens op cafés in de omgeving klikte. Tal van koffietentjes popten op, voor mij is dat, naast een wasmachine, de belangrijkste eis.

Niet alleen omdat de koffie ergens anders altijd beter smaakt maar ook omdat ik dan in mijn ‘dolce far niente’ uren lekker kan kletsen met locals. Mij vind je in barretjes met plastic stoelen en kopjes koffie voor 1 euro, waar ze nog tijd hebben om een praatje met je te maken ook al spreek je de taal niet goed. Daar over gesproken… de taal. Waar ik in het Spaans nog wel wat uit kan kramen, kom ik in het Italiaans niet verder dan Ciao! Salve! en arriverdecci. Ik heb niet de illusie dat ik in 2 weken vloeiend Italiaans leer, maar een paar zinnen moet toch lukken? Ach wat maakt het ook uit. Laat mij maar observeren, zodat mijn brein tot rust komt en vervolgens weer op hol slaat omdat ik eindelijk inspiratie heb om mijn bundel af te schrijven. Je begrijpt, alles is geboekt, over 2 weken zit ik in Bologna en nu geniet ik nog even van een koffietje in het pittoreske Zutphen, fijn weekend!