Italië, mijn favoriete vakantieland, nergens smaakt de pasta en pizza beter. De taal is zalig om aan te horen en toch… daar in Bologna miste ik iets. Het begon allemaal natuurlijk al tijdens het bestellen van de croissant die ik trots cornetto noemde. Ik had thuis een paar keer Duolingo opgestart en daar kwam het woord naar voren. Maar de ober vertelde me lachend dat ze dat alleen in het zuiden gebruiken. Ik had mijn hoop gevestigd op de taallessen. Op dag 1 kwam de kaart van Italië in beeld. ‘Waar ben je wel eens vaker geweest?’ was de vraag. ‘Uhhh drie keer in Napels’ was mijn antwoord. Toen kwam de vraag; Hoe drink jij het liefst jouw Aperol Spritz? Nou had ik onlangs ergens een hele lekkere met limoncello gedronken, dus met een blij hoofd noemde ik die, waarop de lerares zei; ‘ja jij weer met het zuiden’.

Dit alles bleef in mijn hoofd hangen en terug in het appartement aangekomen typte ik in Google; verschillen tussen Noord en Zuid Italië. Scrollend door de artikelen las ik al snel dat Noord Italië een meer zakelijke mentaliteit heeft, de inwoners zijn gereserveerder en afstandelijker. Dat is het dus! Ik miste dat vertraagde, relaxte, het speelse van hoe ze met elkaar omgaan en waarin ik zo goed gedij. Maar had ik dan misschien toch voor een stad in het zuiden moeten kiezen? Daar had Google natuurlijk geen antwoord op.

De volgende ochtend stapte ik weer in de bus richting centrum voor mijn inmiddels dagelijkse start van de dag, namelijk espresso en een croissant in een tentje om de hoek bij school. Ineens hoorde ik dat de achtergrondmuziek veranderde. Die beat, daar maakt mijn hart een sprongetje van, kan mijn lijf niet op stil blijven zitten en het is altijd… in het Spaans! Ineens kwam alles samen en had ik mijn antwoord gevonden. Dankjewel Bologna, je bent een prachtstad maar oh wat mis ik Spanje. Zo kan je hoofd dus van alles beredeneren maar je lichaam weet het allemaal.