Maar dit is Nederland en ik ben nou éénmaal kouwelijk aangelegd, gemaakt of… gecreëerd? Ik weet het niet, maar in ieder geval moest ik als kind al een hemd aan en ook nu kan ik maar nauwelijks zonder. Misschien is iets meer spek op de botten toch net wat aangenamer maar helaas, dit is mijn bouw en kijkende naar mijn ouders heb ik het niet van vreemden.

Vorige week had ik een feestje, ik vroeg me af of er een dresscode was en appte met m’n schone zusters. ‘Be you!!!’ spraken ze in. Be you… tsja die you is elke dag anders en als de weersomstandigheden niet mee zitten dan kom ik heel snel in een laagjes-verhaal terecht, waardoor de spontaniteit al lang van de outfit af is.

Ik wipte nog even snel bij een vriendin langs om in haar kledingkast te snuffelen. Wild trok ze allerlei leuke tops uit haar kast. Op de hanger zag het er allemaal enig uit maar éénmaal aangetrokken en kijkend naar mezelf in de spiegel kwam er bij mij weinig positiefs naar boven. ‘Je moet jezelf omarmen Mink!’ Gilde ze vanuit de badkamer. ‘Wat?! Gebruik jìj dat woord?’ riep ik naar haar. ‘Omarmen, rot op’… mompelde ik. Na wat tops aan en uit te hebben gedaan, koos ik er eentje op kleur en sprong weer op mijn fiets. Dit alles duurde nog geen 15 minuten maar de korte scène hangt al de hele week in m’n hoofd. Omarmen, hoe zou Google dit omschrijven? De woorden die me als eerste aanspreken zijn; hartelijk begroeten. Zou dat het zijn? Moet ik mezelf wat vaker hartelijk begroeten in de spiegel? Ach, tot dat die echte warme zwoele zomer aanbreekt is het in ieder geval het proberen waard toch?